Work'n Women

“Bak, bu rengi de kesin alalım. Saçların sarı da çok yakışır. Bi’gece önceden boyarız, nasılsa sprey boya. Kaç renk oldu elimizde? Mor, kırmızı, yeşil, mavi saç da sarı zaten. Ayy, çok güzel olacaksın. Makyajını da ben yapacağım, canlı canlı renkler süreceğim sana. Gökkuşağı gibi olacaksın.”

O hafta ilk kez günler öncesinden hazırlık yapmıştık. Onur Haftası’ydı. Özel hazırlık istermiş ,öyle dedi. Her bi’şeyi de bilir benim kızım. Peki dedim. Annelik, båzen akışına bırakmayı da bilmek demek. Heves ettiyse, kızının seni süslemesine izin vermek de galiba.

Cumartesi akşama doğru geldi. Pek bi’ neşeli, heyecanlı. O heyecanı beni de sardı. İlk kez, ben de manevi de olsa kızımla Pride’a gideceğim.

Akşamdan başladı saçımı boyama. “Yarın ne giyicen?” Yok o olmaz, bu olmaz… Sanırsın assolistim de yarın, ben sahne alacağım… İlk kez süsleniyorum, kızım kocaman olmuş da, ‘anasını görücüye çıkarır gibi hazırlıyor.’

En cacçaflı, pullu bir body buldu. Nasıl ışıldıyor, evde ve o ışıktayken bile. Yüz metreden, “ben buradayım” diyor. Neyse, üstte kara verildi. El mahkum. Sırada alta ne giyileceğine geldi. Birkaç şey gösterdim, yok. Onları da fazla tutucu buldu mu? Karnavallık şey miymiş?

Şortlarımdan birini beğendi, ilginçtir. Giydirdi, üstünde göreyim dedi. “Tam, bu olur daaa.” Ee, da’sı ne? “Biraz daha mı kısaltsak?” Koştu, makası aldı, kesti. Şort oldu mu sana, ultra midi… İlk anda biraz kısa gibi görünse  de ben de beğendim sonradan, yalan yok.

2 saati falan böyle yedik. Biraz çene, biraz makara, gece yarısını geçti. ”Hadi, yatalım mamiş” dedi. “Sabah erken kalkacağız, daha hazırlanacağız.”

Öğlen olmadan kalktık. Tez canlıdır da biraz. Kahvemi bile içirtmeden, duşa yolladı. Kıyafet giydirildi. Makyaja başladı. Renkler, “ben tamamım, oldum”, verin mikrofonumu, ‘ablan assolist bebeğim’ tonlarında. Hayal gücünüze bırakıyorum… Şu kadarını söyleyeyim; ’konsamatris olarak çalıştığım zaman da bile’, o tonlarda makyaj yapmadım…

Sıra maniküre geldi. Bak, ojelerimi çok sevmiştim. Her biri ayrı renkteydi. Ellerimden gökkuşaığ yeniden doğuyordu. Ellerim de güzeldir. Reklam almadım, güzel ama ellerim.  Oldukça hoş olmuştu.

Girişi çok uzatmadım, yok yok. Karnavala gidecekmişiz, özel hazırlığı ve günün geri kalanında, o halde yaşadıklarımı betimleyebilmeniz için, sadece çok fazla ayrıntı verdim. Gözünüzde belki daha kolay canlanır diye.

15.00’da Taksim’deydik. Onur Haftası olduğu için, kılığım çok da yadırganmadı gibi. Korktuğum kadar değilmiş. Yıl 2015 demiş miydim?

Gezi’de yitirdiğimiz canlardan, Mehmet Ayvalıtaş için basın açıklaması vardı. İlk planımız ona katılmaktı. 16’ya doğru Galatasaray Lisesi’nin önündeydik. O zamanla  lisenin önü daha “düşman işgalinden kurtarılmamış…” Hâlen anmalar, basın açıklamaları, “Cumartesi İnsanları”nın oturumlarına ev sahipliği yapıyordu…

Ne etkinliklere, eylemlere, anlamalara katıldık orada. Dağ gibi anılar… Yazarken bile, gözümün önünde canlandı… Neyse, maziye dalmanın sırası değil. Gerçi, geçmişi yazıyorum da, “geçmiş” mi, emin olamıyorum… İzleri taze olan, akla geldikçe yürek kanatan ne kadar “geçmiş”se, “geçiyor”sa…

50-60 kişi kadar kişi olduk. Tam saatinde, basın açıklaması okundu. Sloganlar vs derken, 20 dakika sonra bitti. Arkadaşların çoğu zaten Pride’a gidecekler, bir kısmıyla da Mis Sokak’ta, bazılarıylaysa Taksim Meydan’da buluşacağız.

Sanırım 15-20 kişi kadardık. Küçük gruplar halinde, arada biraz aralıklı şekilde, çene çalarak, birbirini nadir görenler ise hasret gidererek yürüyoruz.

Bana laf atılıyor, bizimkiler. “Aa, Ece bu ne şıklık? Aman, sen ne güzelmişin” goygoy, taşlama arası, tatlı atışmalarla şakalaşıyoruz. Haklılar da; ’ilk kez kadın kadın’, ‘kokoş halimi’ görüyorlar. İltifatlar da yoğundu ama dostlarımdan, arkadaşlarımdan.

Tahmini Galatasaray Lisesi’nden, 100 metre uzaklaşmamışızdır. Ağır adımlarla ilerliyoruz, vaki de var, sohbet de olunca, normal yani.

Birden bir curcuna, bir gürültü. Yoğun kargaşa. Resmisi, sivili, çeviği. Nasıl bir koşuşturma, bizim yöne doğru “dört nala…” Vakit erken, kimse bi’şey anlamadı. Hepimiz birbirimize bakıyoruz.

Daha saat 16.30 falan. Kortej yürüyüşe bile geçmemiştir, nedir bu? “Başka sebepledir yavaşlayayım, geçsinler” dedi grubumuzdan birisi. “Kenarda duralım da bize bulaşmasınlar” diye başka bir ses daha geldi. Durduk! Geçecekler diye bekliyoruz.

Galiba, Yunan Konsolosluğu civarındaydık, kenara durmaya karar verdiğimizde. Onlarsa, Ağa Camii’nin oralarda falanlar. Kenarda bekleyenlere hakaretleri, gırla gidiyor. Ansızın, bir kısmının tam tepesinde gaz bulutu… Şoktayız! N’oluyor abi? Ne bu hiddet? İstiklål Caddesi’nde, öyle kalabalık grup falanda yok ki?

Meğerse, son dakika kararıyla “Onur Yürüşü” iptal edilmiş… Meydanda toplanmaya başlayan kitleye saldırılmış, gazla, plastik mermiyle kitle dağıtılmış. Dağılıp, sokak aralarına girenlerin peşindelermiş.

Olayı uzun uzun anlattım da bunların hepsi 1 dakika içinde olan şeyler.  Önlerine çıkana gaz sıkıp, plastik mermi atıyorlar. Küfürler, tehditler, göz dağı verme çabaları devam ederken; sağ bacağımdan bir şeyin hafif çarparak, yere düştüğünü gördük…

Devamında ”dağılın dağılın” uyarıları. O arada, kim olduğunu net seçemiyorum, biz tayfadan birisi koluma girmiş, arka sokağa doğru çekiştiriliyorum. Herkes benim için endişeli. Kılık, kıyafetle “burdan geçiyordum ”gibi , rol kesme şansım da yok. Canım arkadaşlarım!

Arka sokaklardan, o aradan, bu köşeden gir, çık hopp kendimizi kutsal Mis Sokağa attık. Ortalık toz duman. O kadar kalabalık, ne ara toplandı? Ne zaman gazlanıp, kovalandı?

Hiç abartısız, insanlar üst üste. Metro, metrobüslerde bile o balık istifini görmedim hiç… Sokağın altı ve üstü kapatılmış. İstiklâl tarafından, yoğun aralıklarla gaz devam ediyor.

Barlar tepeleme insan dolu. Hiçbir mekanda, bırak adım atmayı, girmeyi bile düşünemiyorsunuz. İleri geri derken, biraz da minyon olmanın avantajıyla, bir barını girişine kapağı attık.

Ben kızımı, kız, beni kontrol ediyor. Yara, bere var mı diye. İkimiz de sağlamdık. Zaman zaman, gazlanan, gözleri yanan insanlar haliyle, el yüz yıkamak için; mekanların içine giriyorlar. Bir “doldur boşalt” hali oluşuyor. İçerideki, dışarıda, dışardaki de içeri girivermiş.

Öyle anlardan birinde, ana-kız gene sokak tarafına doğru, kapının önüne düştük. Birbirimizi de “kolluyor”, yitirmemeye çalışıyoruz.

Ansızın, “anneeee” diye, kızımın çığlığı yırttı ortalığı… Gazdan göz gözü görmüyor, öte yandan. Hafif gaz bulutu dağıldı ki benim kız ağlıyor, el kafasının arkasında…

Son kapı tarafına denk düştüğümüzde, gazla birlikte, plastik mermi de sıkılıyordu. Sıkılmak ne kelime; yağmur gibi yağdı demek daha doğru…

Plastik mermi, çocuğumun kafatasını deriden sıyırarak geçmiş. Ayağını değil, kafasının arkasını… Atılma şekillerini, yoğunluğunu anlamak, artık size kalmış…

Apar topar, arkaya çektik. Başının arkasını, kontrol ediyorum. Kanama var, var da saçlara bulaşan kandan, neresi olduğunu anlayamıyoruz. Ben dokunurken korkuyorum, o dokundukça bağırıyor. Tam bir sinir harbi. Benim elim, ayağı boşaldı, kendimi kaybettim…

Orada sağlıkçı birisi, kanamayı engellemek için, basınç yapıyordu, kendimi hatırladığımda. Sonra, kadın bir dostum oradaymış, beni sakinleştirmeye, diğer yandan da sokağın başındaki ambulansı sokağa getirtmeye çalışıyor…

“Nuh diyorlar, peygamber demiyorlar!” Sokmadılar sokağa ambulansı… Olan biten her şey 2-3 dakik da yaşanıyor. Kızın ağlayışı, onu öyle görmek…

Mekanda boylu yapılı bir genç adam dedi ki: ”Onlar izin vermeyecekler ambulansa. Ben kucağımda, oraya kadar taşırım.” Öyle de yaptık! O, kadın arkadaşım benim kolumda, kız yardım eden adamın kucağında…

Gaz bulutu arasında, 50 metre kadar yukarıdaki ambulansa attık kendimizi. Hemen hareket ettik, istikamet Haseki Hastanesi. Civar hastaneler doluymuş!!! Artık kaç kişi yaralandı, ne kadar sürdü de insanlar hastanelere sığmaz oldu, fikrim yok.

Yarım saatten fazla zamanda, hastaneye geldik. Hastanenin acili ful, insan dolu. Oraya bile, bizden önce Taksim’den getirilenler olmuş.

Herkes şaşkın, telaşlı. Oranın yoğunluğu da neredeyse ”mahşeri kalabalık…” Tablo şöyle; bir tarafta “sıradan halk”, diğerleri “rengarek her cinsiyet ve yönelimden…”

Hele ben, hele ben? Girişte, niye kendimi uzun uzun anlattığımı, şimdi anladınız mı? Yarı pop klibi oyuncusu, öte yarım ‘erotik film yıldızı’ bir dönme, öylece kaldım mı hastane koridorlarında?

Kızın ağlaması, susmayan telefonlar, ben yarı üryan… İyi de biz zaten evden, “karnaval”a gideceğiz diye çıkmıştık. Hastane olacağını bileydim, üstüme daha uygun bi’şeyler giyerdim…

Çocuğun canı çekmiş, anasını şık görmek istemiş, hakkı değil miydi? Bunca ceberrutlaşacaklarını çocuk nereden tahmin ederdi ki?

Saat 22.00 dolaylarına kadar hastanedeydik. Bir süre sonra zâti kimse kılığımı umursamaz oldu, belki de gözleri alıştı. Sözün özü, “balo kraliçesi” olacak ben, tüm frapanlığımla refakatçi oldum, ana oldum.

2-3 günde bir pansumana gittik. Şikayetçi olduk! Raporumuz bile varken, ne sonuç çıkmıştır ? Siz karar verin…Yanayım yanayım da yavrumun hevesi kursağında kaldığına mı yanayım, yediği gaz kapsülüne mi yanayım? Kızım mı, iyi iyi. Arada kafası gelip, gidiyor. Gerçi, eskiden de çok ’normal’ değildi. Şimdi en azından mazereti var… Dellendiğinde bahanesi hazır.

Siz yasakladınız, biz çıkmaktan vazgeçtik mi? 2016, 2017… Geçen sene de sokaktaydık. Ne sizin faşizminiz son buldu, ne de bizim sokak ısrarımız…

Yok saymanız, yok olmamız demek değil! Yan komşunuzuz, eski sıra arkadaşınız, otobüsteyiz belki yanınızdaki. Onur, bahşedilen değil, sahip olunandır!  O sokaklarda, hayatta, haklar da bizim…

Siz vermesiniz de biz alacağız! Haklıyız kazanacağız! Sadece İstiklâl Caddesi, bir tek Taksim değiliz. Üzgünüz ama yaşamımızı da ONUR’umuzu da varlığımızı da alamayacaksınız, yok sayamayacaksınız…

Ayyyy ayyy ayyy ayyy geldik, geleceğiz. Bin kovdunuz, on bin geldik. Bir ölsek, bin doğuyoruz. Korkmayın be, sadece gökkuşağına boyayacağız. Ha, bu arada bana bir karnaval borcunuz var… O karnavalı da yaşayacağım elbet, yaşatacağız heves edenlere…